کد مطلب:314806 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:180
جواب نقلی
گرچه شهیدان راه خدا از نظر ما مفقودند ولی از نظر قرآن مجید مشهودند، گرچه فدائیان كوی حق از چشم ما غائبند ولی از نظر قرآن كریم بر اعمال و افعال ما شاهدند. قرآن عظیم كه عظمتش جهان را فرا گرفته راجع به افرادی كه در راه خدا كشته شده اند در سوره مباركه آل عمران، آیه ی 168 می فرماید:
و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون.
یعنی هرگز گمان نكنید آن افرادی را كه در راه خدا كشته شده اند مرده اند، بلكه همه آنان زنده اند و از طرف خدا رزق و روزی به ایشان می رسد.
گرچه شأن نزول این آیه شریفه درباره شهدای احد است، ولی در عین حال اطلاق این آیه شریفه شامل حال عموم شهیدان راه خدا می شود. روی این اصل
[ صفحه 322]
اصیل تردیدی نیست: حضرت قمر بنی هاشم (علیه السلام) كه بعد از امام حسین (علیه السلام)، بزرگترین شهیدان راه حق به شمار می روند زنده است. همین طور كه قرآن مجید راه خدا را زنده معرفی كرده است اخبار و احادیثی كه از طرف امامان مذهب مقدس شیعه به یادگار مانده نیز این موضوع مهم را تأیید می نمایند و برای معتقدین به دستگاه نبوت و امامت تردیدی در اینكه امامانی كه در راه خدا شهید شده اند زنده اند، باقی نمی گذارد.
چون این كتاب گنجایش نقل آن اخبار و احادیث را ندارند لذا از افرادی كه بخواهند كلیه آن ها را مطالعه نمایند تقاضا می شود به كتاب (معالم الزلفی، تألیف مرحوم سید هاشم بحرانی، صفحه 111 به بعد) مراجعه كنند. علاوه بر این دلیل های عقلی و نقلی كه از نظر مبارك خوانندگان منصف گذشت بوسیدن قبر و ضریح حضرت قمر بنی هاشم (علیه السلام) دستوری است كه از حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) به یادگار مانده است و ما از باب نمونه، به نقل قسمتی از آنها اكتفاء می نماییم.
علامه مجلسی در كتاب، مزار بحار، صفحه 180 از صهوان جمال یعنی شتربان، از امام جعفر صادق (علیه السلام) نقل می كند كه فرمود: وقتی به زیارت قبر حضرت عباس (علیه السلام) رفتی و زیارت نامه آن حضرت را خواندی روی قبر مبارك آن بزرگوار می افتی و آن را می بوسی و می گویی: «بابی و امی یا ناصر دین الله، الی آخر...» یعنی پدر و مادرم به فدای تو باد، ای یاری كننده دین خدا، الی آخر..
این روایت و امثال آن مشروعیت بوسیدن قبر و ضریح حضرت اباالفضل (علیه السلام) را ثابت، بلكه لازم می نماید و برای افراد منصف هیچگونه اشكال و ایرادی را باقی نمی گذارد. بدین جهت و جهات دیگر بود كه بزرگترین مرجع و
[ صفحه 323]
اعلم و اتقای زمان خود یعنی آقا باقر بهبهانی (ره) چنان كه در صفحه 66 كتاب اسرار الشهادة می نگارد - هرگاه به زیارت حضرت عباس (علیه السلام) مشرف می شد اول آستانه درب حرم مقدس آن حضرت را می بوسید و بعد از این به احترام و تواضع به حرم مشرف می گردید. عمل یك چنین مرجع و عالم عالی مقام برای مردم حجت و برهانی است قوی.
نگارنده كتاب ستارگان درخشان - حجة الاسلام محمد جواد نجفی - با نقل این موضوعات سابق الذكر معلوم شد: كه بوسیدن ضریح خواه ضریح امامان و خواه ضریح قمر بنی هاشم (علیه السلام) اشكالی كه ندارد به جای خود، بلكه چون امر امام است لازم و دارای ثواب هم خواهد بود. ولی در عین حال كه امر امام می باشد بیشتر و بالاتر از یك عمل مستحب نخواهد بود.
و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون.
یعنی هرگز گمان نكنید آن افرادی را كه در راه خدا كشته شده اند مرده اند، بلكه همه آنان زنده اند و از طرف خدا رزق و روزی به ایشان می رسد.
گرچه شأن نزول این آیه شریفه درباره شهدای احد است، ولی در عین حال اطلاق این آیه شریفه شامل حال عموم شهیدان راه خدا می شود. روی این اصل
[ صفحه 322]
اصیل تردیدی نیست: حضرت قمر بنی هاشم (علیه السلام) كه بعد از امام حسین (علیه السلام)، بزرگترین شهیدان راه حق به شمار می روند زنده است. همین طور كه قرآن مجید راه خدا را زنده معرفی كرده است اخبار و احادیثی كه از طرف امامان مذهب مقدس شیعه به یادگار مانده نیز این موضوع مهم را تأیید می نمایند و برای معتقدین به دستگاه نبوت و امامت تردیدی در اینكه امامانی كه در راه خدا شهید شده اند زنده اند، باقی نمی گذارد.
چون این كتاب گنجایش نقل آن اخبار و احادیث را ندارند لذا از افرادی كه بخواهند كلیه آن ها را مطالعه نمایند تقاضا می شود به كتاب (معالم الزلفی، تألیف مرحوم سید هاشم بحرانی، صفحه 111 به بعد) مراجعه كنند. علاوه بر این دلیل های عقلی و نقلی كه از نظر مبارك خوانندگان منصف گذشت بوسیدن قبر و ضریح حضرت قمر بنی هاشم (علیه السلام) دستوری است كه از حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) به یادگار مانده است و ما از باب نمونه، به نقل قسمتی از آنها اكتفاء می نماییم.
علامه مجلسی در كتاب، مزار بحار، صفحه 180 از صهوان جمال یعنی شتربان، از امام جعفر صادق (علیه السلام) نقل می كند كه فرمود: وقتی به زیارت قبر حضرت عباس (علیه السلام) رفتی و زیارت نامه آن حضرت را خواندی روی قبر مبارك آن بزرگوار می افتی و آن را می بوسی و می گویی: «بابی و امی یا ناصر دین الله، الی آخر...» یعنی پدر و مادرم به فدای تو باد، ای یاری كننده دین خدا، الی آخر..
این روایت و امثال آن مشروعیت بوسیدن قبر و ضریح حضرت اباالفضل (علیه السلام) را ثابت، بلكه لازم می نماید و برای افراد منصف هیچگونه اشكال و ایرادی را باقی نمی گذارد. بدین جهت و جهات دیگر بود كه بزرگترین مرجع و
[ صفحه 323]
اعلم و اتقای زمان خود یعنی آقا باقر بهبهانی (ره) چنان كه در صفحه 66 كتاب اسرار الشهادة می نگارد - هرگاه به زیارت حضرت عباس (علیه السلام) مشرف می شد اول آستانه درب حرم مقدس آن حضرت را می بوسید و بعد از این به احترام و تواضع به حرم مشرف می گردید. عمل یك چنین مرجع و عالم عالی مقام برای مردم حجت و برهانی است قوی.
نگارنده كتاب ستارگان درخشان - حجة الاسلام محمد جواد نجفی - با نقل این موضوعات سابق الذكر معلوم شد: كه بوسیدن ضریح خواه ضریح امامان و خواه ضریح قمر بنی هاشم (علیه السلام) اشكالی كه ندارد به جای خود، بلكه چون امر امام است لازم و دارای ثواب هم خواهد بود. ولی در عین حال كه امر امام می باشد بیشتر و بالاتر از یك عمل مستحب نخواهد بود.